Husein Muhammed

Çirûsk û Xwelî

Kes Husein Muhammed (z. 1980) dadwer, nivîskar û wergêrrek kurd e. Agadarî Ev pend ji berhevoka Husein Muhammed "Çirûsk û Xwelî" ne. Bo hê pendên wî, binere: Husein Muhammed: Carine divê em zalim bin daku qenc bin Husein Muhammed: Hemêzkirin Ji berhevoka "Çirûsk û Xwelî" Derdê gelekan ji me ew e ku me ti derd nînin. Em barê xwe bi îdeolojiyan giran dikin. Diktator jî bi hêz û vîna gel dijîn. Jiyan xewnek e, mirov dibîne. Çawa Yezdan û Şeytan nîn in? Pa mirov çi ne!? Piştî dest bi nivîsê kir, dev ji xwendinê berda. Ez kêm caran hemfikir im - ta bi xwe re jî. Her ramyar û ramanwerek gir û gewre, tûle û tolazek bêkêr û bêwec e. Keçik delal e - hindî te ew tazî nedîtibe. Ev dinya derewîn e - û ya bêt hê derewîntir e. Dîrok heqiyê rast dernaxe. Dê hemî hêviyên me bi cî bên? Xwedê neke. Ji roja min dest bi temaşe- û guhdarîkirina nûçeyan kiriye, êdî nizanim ka bi rastî çi li dinyayê diqewime. Mezintirîn nivîskar ti carî ti tiştî nanivîsin. Bawerî çi û çawan be jî, heke alîgirên wê bûn gelek, ew dibe bela. Gel bi xwe tewanbarî wê zordariyê ye ya lê tê kirin. Her nivîskar, çend ku dibêje, gelek car hind vedişêre jî. Sansûra mezin ne Dadgeha Ewlehiya Dewletê lê tu bi xwe yî. Gelo ma qehremanên qehreman hene? Hevalên hertim hemfikir hevalên derewîn in. Di her henekbêjekî de gelek xemgîn dijîn. Reşbîn be daku dilsar nebî. Li evînê negere daku wê nebînî. Dîrok me fêrî hunera derewkirinê dike. Tenê sernerm dikarin jîr bin. Tenê serhişk dikarin dahî bin. Ti tiştek ji vê berhemê bê sansûr nemaye - ta ev hevok jî. Eger hemû hemfikir bin, hemû kêmfikir in. Ti tiştî hindî ramanên mezin mirovên bêguneh nekuştine. Zemawenda min û Xemê ye. Hêvî heye lê bela serê me ye. Mirovên nizanin sade bijîn, tê dikoşin bibin bilîmet. Herdem ji bîr dikim ku bawerî bi mirovan nabe. Roj nîne neqehirim - derman e. Xwe ji rêbaz û prensîpan azad bike. Türk Dil Kurumu: Saziya Zimanê Tirkî. Medya Tv: Saziya Zimanê Tirkî bo Kurdan. Ew ne mirovên mezin in yên bi karên mezin radibin ji ber ku nikarin ên biçûk bi cî bînin. Her dîn ne dahî ye. Bi xwe serxweş im - alkohol pê nevê. Evîn xapandin e - xwexapandin jî. Heke ji dil bixwazî qenciyekê bikî, hew qenciyê bike. Gelo ma ne dîn û îmana min ji sloganan diçû? Pa ev çi ne ez dinivîsim? Jîrî û zanayî mirovî dikujin. "Bê nan dibe lê bê azadî nabe." Ma ji vê mezintir derew hatiye kirin? Bêkesî ne xweş e, bikesî derdek bêderman e. Wî hind xwend ku rastiya jiyanê ji bîr kir. Li min negire, ez nikarim nenivîsim. Li mijaran negere, bihêle bila ew te bibînin. Kes ji wî xwelîsertir nîn e yê ramanên wî ji hêza wî zêdetir bin. Tu dê ticarî bêkêmasî nemînî lê ta ji te bê kêmasiyên xwe kêm ke. Bizane ku nivîskar û siyasetvanên bi dîroka gelê xwe dixwirrin û pesnan didin, bawerî bi hêz û şiyana îroyîn ya gelê xwe nîn e. Madem her tirkî ye, Apo be yan Ecevit, ferq çi ye? Hertişt niha hind xweş e ku min nexweş dike. Ma kî wek min xweş dinivîse - dema nanivîsim! Min ev hemî gotin kirine? Na! Kirmê di min de. Sansûr tiştek baş e. Heke sansûr nebe, ez dê neçar bimînim xwe bispêrim xwesansûriyê. Dostaniya dostên hemfikir ne kûrtir e ji hemfikiriyê Heke nikarî xwe biguherînî, dinyayê biguherîne. Entelektuel? Ka? "Biratiya gelan" şirîntirîn peyv e ku min bihîstiye - û xapînoktirîn jî. Ew çi demokrasî ye heke mirov nikare bibêje: ev ne demokrasî ye? Hemî ne-pozbilind derewker in. Dîrokê peyitandiye ku pirraniya zordaran carekê aştîxwaz bûn. Li vî zemanî gelek aqiltemam jî xwe dîn dihesibînin; baştir biqedir dibin. Heke jiyan bêkêmasî ba, min dê nexwesta bijîm. Kêm kesên hezkirî kesên qenc in. Camêran broşûrên Ernesto "Che" Guevara difiroşin min, bi deh dolaran. Ser herdu çavan, ez ê bi dîwarê xwe ve bihilawîsim, bi deh dolaran - lê mixabin razî nebûn deh dolaran bidin min. Gelek nivîskar nedilşad in ji ber ku xwendevan nîn in an jî kêm in. Nayê bîra wan ku heke xwendevan gelektir hebin, dê kêmasî û nehêjayiyên nivîskar zêdetir nav û deng bidin. Madem Xwedê her tiştî dikare, gelo ew dikare nikare? Siyasetvan tê dikoşin rêveberiya dewletan bikin ji ber ku nikarin rêveberiya zarokên xwe bikin. Ne ditirsim ku belayek bêt serê min, ditirsim ku ti tişt neqewime. Baş e ku pirraniya mirovan newêrek in. Wek din, wan dê xwe bikuşta. Du birr mirov hene: hinek mîna te ne û hinek jî ji te cuda ne. Û ti ji herduyan jî ji te hez nakin. Siyasetvan ji pesndana şehîdan hez dikin. Şehîd êdî ne xeter û talûke ne ji siyasetvanan re. Çare nîn e. Bila nebe. Hebe jî namîne. Ji hemî bîrdoz û bîreweriyan a herî gewer û pîroz xweperestî ye. - Dilê te jî wisan dibêje lê tu neheqiyê li xwe dikî û wê baweriya xwe difetisînî. Heke mirov bi xeman bimirana, gelek ji me dê ji vê rezaletê xelas bibana. Gelo ticarî tê bîra wan kesan ên wiha bi tundî û tûjî guhartinan dixwazin ku yên herî zêde pêdivî û hewcedarî bi guherînê heyî ew bi xwe ne? Kêm kesan hindî min bawerî bi dîn û îdeolojiyan hebû. Û kêm kes hindî min ji wan dilsar bûne. Pa vêca ew xwedayê mirovên hinde mejîreş û famkor afirandine bi xwe çawan e? "Biratiya gelan" çîroka Qabîl û Habîl e. Ez ne ewqas zîrek im ku bikarim sil bibim. De vêca were û bikare bibêje: "Ez ji te hez dikim." Daku jin ji te hez bikin, homo be. Çi sûde û feyde ji bilîmet û dahiyan heye? Ew çend ramanan li pey xwe dihêlin û mirov sera wan ramanan bi milyonan ji hev dikujin. Heke Şeytan nebe, Yezdan dê bo çi be? Nivîskarî baştirîn tedawî û kembaxtirîn nesaxî ye. Îro li bazarê ev di guhên min de diçingî: - Werinê, werin îdeolojiyan... germ û nerm... erzan û belaş... Werin îdeolojiyên niha biraştî. Xirab ji qencan gelek zêdetir in, û yên qenc jî ji nezaniya xwe qenc in. Bilîmet bêkes in lew heval û hogirên min pirr in. Çiku ne ya min e, pirr dixwazim; ger a min ba, ez dê jê birevîma. Xemgîn î ku berhemên te nayên weşandin? Ez hê zêdetir xemgîn im ku berhemên min tên weşandin û dikevin meydanê û herkes dikare wek gogê pê bilîze. Olen onnellinen siitä, että teillä on minut ystävänänne. (Bextiyar im ku we hevalek wek min heye.) Heke yekî derd nebin jî, ji xwe re peyda dike. Gelo Xwedê jî serbilind e? Bi çi? Pirr ditirsim ku bi mirovan! Xwelî li wî yê tê bikoşe şert û mercên wêjeyî û edebî di berhemên xwe de bi cî bîne: ew rastiyê ji bîr dike! Piştî ku min ew nas kir, êdî piştrast im ku dahî û bilîmet mirovên herî pepûk in. Radîkal: ew kes yên ku tê dikoşin dinyayê biguherînin ji ber ku nikarin xwe biguherînin. Evîna dualî? Ew çi ye? Pirsgirêk ne ew e ku ew kêm ji min hez dike. Pirsgirêk ew e ku ez zêde jê hez dikim. Heke bixwazî ji her tiştî nerazî bî, dê jê nerazî bî. Kurdî ne tenê ew e ya ez dizanim. Li şûna bindestî stemkar û zordarê azadîxwaz baştir e mirov bindestî stemkar û zordarê basa azadiyê nake be. Demokrasî jî dogmatîk e: nahêle mirov ne-demokrat be. Em hemî ne nezan in; pirraniya me îdiyot in. Mirov ji aştiyê aciz dibe lê min nebihîstiye ku ti zordarek li xwe poşman bûye. Heke tu bi min re ne hemfikir bî, tu şaş î. Lê ev nayê wê wateyê ku heke tu bi min re hemfikir bî, tu dirist î. Hertim ditirsim ji dest bidim tevî ku baş dizanim ku ticarî ne ya min bûye û ne jî dê ya min be! Tenê wan şevan dinasim yên xewa min nayê. Kî bêaqilî gotiye ku nezanî mirovan bextreş dike?! Rûpûş, eba û kevînk bedewiya gelek jin û keçan vedişêre - û kirêtiya hê gelektiran. Felsefeya jiyanê? Madem jiyan nebe, felsefeya wê bo çi ye!? Hind baweriya min pê têt ku bawer nake baweriya min pê têt. Dema ez li mirovan dinerim, dibînim ku Adem û Hawa gelek neşirîn bûn. Bo ku dahî bî, ne hewce ye dîn bî lê divê xwe bi xelkê dîn bidî pejirandin. Hemî siyasetvanên hezkirî derewkerên zîrek in lê mala Xwedê ava ku hemî derewkerên zîrek ne siyasetvan in; gelek ji wan yên bijare nivîskar in. Ez bi tundî dijî xwe me. Ji evîndarên berê û bitecrûbe bipirse daku bizanî ka evîn çi xwelî ye. Demokrasî jî zordestî ye: ji bilî xwe ti rêbazên din qebûl nake. Bê xem nikarim tiştekî binivîsim. Hemî jiyana min henekek e, henekek kes naxwaze pê bikene, yariyek kes nalîze. Hemî mirov dikarin bibin nivîskar lê tenê qeşmer dibin nivîskar. Çima xwe mirov bihesibînin? Ma ew hêjayî hindê ne? Me zimanê xwe ripîrût kiriye ji ber ku em newêrin "devokanî" binivîsin û bipeyivin. Demokrasî jî bêdilî mirovan li ser wan hatiye ferzkirin. "Mirov aqilê xwe ji bêaqilan digire." Madem wisan ne, gelek kes bi saya min jî biaqil bûne. Ew pirsgirêk in yên tu dibêjî!? Heke wan, yên tu bawer dikî ku pirsgirêk in, pirsgirêk bihesibînî... ka ji berxa ber dilê xwe re bibêjim: te pirsgirêk nedîtine! Heke herdem tiştê bêt têgihiştin û hezkirin binivîsim, ez dê ticarî tiştek watedar nenivîsim. Roj nîne dilê min bi vê gula çilmisî neşewite lê her roj ji xwe re dibêjim: bila avdana wê bimîne sibê. Dixwazim bibînim daku dilsar bibim. Rêzgirî û hirmeta min ji her baweriyê re heye lê divê ew xwe biguherînin. Nivîskar: ew kes in yên nikarin derewên xwe yên sade bi xelkê bidin bawerkirin loma pirtûkan dinivîsin daku bi bihaneya wan derewên xwe belav bikin. Pirraniya mirovan mîna mihan sernerm in, û kî bixwaze dikare bibe şivanê wan. Û bi sond jiyana van mihmirovan tijî dilşadî ye. "Cogito ergo sum." René Descartes şaş bû. Wî dixwest bibêje: "Em hene lê em nafikirin." Heke bixwazî xelk xulamî te be, jê re bibêje ku tu xizmeta wan dikî; siyasetvan jî wisan dikin. Xem gelek xweş in. Yên ji ber wan gilî û gazinan dikin, hema xem nedîtine jî. Hergav ku têr gû dipeyivim, mijarê diguherînim û dest pê dikim tenê gû bipeyivim. Sosyalîzm: belaya serê zengînan - û feqîran. Raman û kirin pirrî caran dûrî hev in. Mala Xwedê ava. Bextiyarî ne ti armanca jiyanê ye. Em dijîn daku em bimirin. Mirov dê her bimire, hindî zûtir e, çêtir e. Hew gazinan bikin. Derew e ku di rewşek xweş de mirov bextiyar be. Tenê bi têkoşîn û xebata berdewam dijî astengî û pirsgirêkan mirov dikare bextiyar be; ne bi biserketinê. Ti tiştî hindî NE-ezperestiya me ziyan negihandiye me; xelkê dilpakiya me baş ji xwe re bi kar aniye. Di nav vê 'xelkê' de gelek kurd jî hene. Bi hêcet û bihaneya yeketî û yekdengiya kurdan bi hezaran kesên behredar û ramanwer hatine sermihkirin. Ti tiştek wek bêhêvîtiyê hêzê nade mirov. Nebîne daku bêriya wê nekî. Eger dilê min nehatiba şkandin, min ê dilê gelekan bişkanda. Ramanên nû pirr baş in - hindî neketibin pratîkê. Mirov im, ji bîr nakim. Lê nizanim mirovbûn tê çi wateyê. Yezdan, ez di gelek biwaran de bêhêz im, û min di gelek ji wan de her bêhêz bihêle! Kerb hêz e. Yezdan, hind gelek ji keçikê hez dikim ku hêvî dikim ku Tu min nekî bela serê wê! Qehreman jî tenê keysperestên rewşa kembax in. Her pirtûkek jiyanek e - jiyanek wek ya me derewîn. Mirov çi bike jî, dîsan jî dibe xweşmirov be. Yezdan, vê duaya min qebûl neke! Eger dixwazî binivîsî, tenê hevalekê ji xwe re peyda bike: tenêtiyê. Derdê dukesiyê derdek bêderman e. Ez jî gelek keyfreş im bi nameyên te. Ji quretiya xwe nefsbiçûk im. Destkeftiyên qehremanan diyar û berçav in - term hê nehatiye binaxkirin. Hindî hevaltiya me nêzîktir dibe, baştir tê digihim ka em çend dûrî hev in. Ji kû bizanim ka tu bênfire yî yan sersar î? Dema min nîne navdar bim. Her dinivîsim - bi hêviya rojekê êdî nenivîsim. Wê bêje ya bêt ber devê te; eger bifikirî, dê derewan bikî. Ne ji ber jêhatîbûna xwe lê ji ber serhişkiya xwe bi ser ketime. Pirraniya me ji ezperestiya xwe qenciyê dikin. Bo ku xelk ji te razî be, wisan neke ku tu bi xwe ji xwe nerazî bî. Xeman rêya vegotinê li min girtiye. Evîn: jehremar. Demokrasî ji bilî berjewendîperestiyê ne ti tişt e. Û divê her wisan bimîne jî. Gelek xirab ji 'qencan' çêtir in ji ber ku xirabiya wan aşkira ye. Eger dilê te bi xelkê bişewite, bizane ku hingê divê dilê te bi te bişewite. Min dem nîne hesûd bim. Lê nenerî, pozbilind î. Lê binerî, ji bêçaretiya xwe wa dikî. Belê, S..., dikarim bi gelek zimanan biramim ji ber ku ramanên min pirr sade ne. Hindî xunava memikên te hebin, ma mey bo çi ye? Xweştirîn çîrok û helbest ew in yên di xewn û xeyalên me de zindî ne lê em nikarin zeft bikin. Min bikuje lê dilê min bi xwe neşewitîne. Hindî zêdetir dibêjî, kêmtir guh didim te. Ti car ne cidî be daku nebî pêkenok. Mirovatiya bê ceng û şer ne ti mirovatî ye. Di siyasetê de tenê yên ne berpirsiyar dikarin rastgo bin. Tenê kul û kovan dikarin bi agirê xwe dilê min germ bikin. Di her rastiyekê de gelek derew veşartî ne. Ti sinor hindî yên dilê te teng nînin. Her nûxwaz paşî dibe kevneperest. - Rastiyê bibêje. - Kîjan rastiyê? Her tiştî du rû hene: yek tirş e û yê din jî tal e. Kêm kes rastgo ne, herî kêm jî bo xwe. Xwendin dikare çavan kor bike - bi mecazî jî. Di şer de tiştê rast jî derew e. "Umrê borî êdî nayê." Mala Xwedê ava ku tam wa ye. Daxwaza parastina aştiya neyî nakim. Eger ti kes ji te hez neke, bizane evîna te hind berz û bilind e ku kes nagihiyê. Plankirin ango nekirîhiştin. Şer rewşa normal e. Carinan sed heval û hogir jî nabin derman bo tenêtiya min. Bextiyar ew e yê li bextiyariyê negere. Mirov wa hov û barbar in ku nikarin heywan bên hesibandin. Baş bû ku hingê baweriya min ew bû tevî ku niha dizanin jî ku ew bawerî şaş e. Reşbînî ne rastbînî ye. Bi rastî aciz bûme ku her "nivîskar" gazinan dike ku nivîsîn dijwar e. Madem wa ye, bila nenivîsin. Xelk dixwaze şerr hebin daku xwepêşandanan bikin û bibêjin divê şerr nebe. Evîn bivok û xeter e; ji ber wê min gelek heval û hogir ji dest dane. Xwezî min nexwesta binivîsim daku tiştek bo nivîsînê bihata bîra min. Xwezî min hew bigota xwezî. Hind dijwar e berbijarek baş bibînim da dengê xwe bidimê ku bi xwe bûme berbijar. Armanc her xweperestî ye. Armanca hemûyan. Armanca te jî. Armanca min jî. Armanca vê pendê jî. Nivîskar: komek mirovên tiştek din ji destan nayê. Mirov dikare herdem bextreş be. Ti tişt wek wê nexweş nîne ku dijminê xwe birîndar bibînim. Bi diyarkirina piçek rastiyê dixwazin gelek rastiyê veşêrin. Guhdarîkirin lê nebîstin yek ji hinêr û şiyanên giring e. Em pirr pêşketî ne - bi hunera parastina derewên xwe. Her kes nikare bibe nivîskar: her kes ne hind delodîn e. Ev çi ye ku kesa/ê hat, dibêje: 'Evîna min dastanek bû!' Welle ya min tenê serêşî ye, serêşiyek temam. Ti kes ji dostên qenc xirabtir dernakevin. Dîroka evînê dîroka bextreşiyê ye. Komunîzm: "Her tiştê te yê min e jî lê yê min ne yê te ye jî." Bila em kêm bin da tiştek ji me bêt. Herdem hêvî heye lê carinan ne pêdivî ye. Camêr goştê berazan naxwe ji ber ku ne kannîbalîst e. Di her derewê de rastî veşartî ye. Du birr jin bextreş: yên kirêt û yên bedew. Dîsan gulek bo biçilmise geş bûye. Ta giham pesna te bidim, te qenciya xwe ji bîr kir. Di peyvên şirîn de ti rastî nîne. Û di peyvên tal de jî. Eger ne bi xêra newêran ba, niha mirovek jî sax nemabû. Berê ez ker bûm ku min wisan dikir. Niha kertir im ku wisan nakim. Yên xwelîbiser her tepeser in, vêca çîna serdest ya xanedanan, ya bazirganan yan jî ya karkeran be. Rastî hêjayî pesndanê ye - eger li gor berjewendiyan be. Divê yên bixwazin xwe bikujin bên lisêdaredan daku kes çav li wan neke. Ma Nietzsche negotiye: "Tu dê biçî cem jinê? Şivê ji bîr neke!" Kes ne dahî ye lê gelek kes xwe bi kar û xebatê dikujin. Zerer û ziyana pasîfîstan ji ya şerxwazan pirrtir e. Bê xapandin nameşe. Ez ne "mirovên qenc" û ne jî "mirovên xerab dixwazim"; "mirov" tenê bo min bes in. Ti kes ne gelek giring e. Ji xweperestî û partîperestiyê, xweperestiyê bibijêre. Xwezî aştîxwazan bizaniya ka ew bi rastî çi dixwazin. Mirov ecêb in: nikarin rojekê jî bê xem bijîn. Bawer nakim ku tişta objektîv rast be. Eger ne ji pozbilindiya min ba, min qencî nedikir. Derdê min: alîkariya hevalên xwe ji dil nekim, ez bawer dikim ku ne dilpak im; ji dil bikim, ew bawer dikin ku ne ji dilpakiyê dikim. Dixwazim bi agirê awirên te bişewitim. Gelek kes bo "ben kürdüm" xwe didin kuştin lê nabêjin "ez kurd im". Jihevkirina rastiyê û nerastiyê bêhed dijwar e lê dikarim ji tiştekî bêşik piştrast bim: ne ronakbîr im û ne şoreşgêr im û ne jî dixwazim yek ji wan û ne jî ew herdu bim. Li çolistana min ya hişk û beyar xunav tenê ji çavan dibarin. Yê xirabiyan neke, qenciyan jî nake. Ta jê dûr nebî, qedrê wan nizanî. Quretiya wî em ji mirinê xilas kirin. Ceribandin tehlîke ye: Xwedê jî xwe ceriband û encam derket mirov. Petrol - bereket û xezeba Kurdistanê. Yê ne xweperest be, ehmeq e. "Hemû jiyana xwe li xwe gerîme." Ê welleh te ti nekiriye. Qehremanê berê ne ti qehreman e. Gelek xirab hene û pirraniya wan tê dikoşin daku xelk li gor daxwazên wan bê bikaranîn. Ditirsim ku mixabin ez bi xwe jî ji wan im. Du birr jin hene: kirêt û makyajkirî. Rastgo be - bo xwe. Jin gul e. Avdanê ji bîr neke. Yê nikare galteyan li xwe bike, nikare li xelkê jî bike. Rastiya neyê bawerkirin nebêje. - Ew kî ne? - Du tirkîziman û pênc jî kurdînezan. Nizanim çima ji helbestên tê nagim hez dikim. Ti tiştî bi temet evînê rêyên rûreşiyê nedane ber min - ji wan rûreşiyan ya herî mezin nivîskarî. EXLAQ E: veşartina rastiyan, pejirandina derewan, kuştina hêviyan, koletiya partiyan... Aştî xweamadekirina ji bo şer e. Nûçeyên şer filmên xweş in. Bê gan nameşe. QANÛN: Bend 1. Ti qanûn nîne. Bend 2. Yê bi benda 1 neke, dê bêt cezakirin. Bişar Axa gotiye: "Ez her axa me, serok Sedam be, Telebanî be, Barzanî be yan jî Öcalan be." Eger hin gotinên nexweş derbareyî te bibêjin û tu bizanî ku ew gotin ne rast in, xemgîn nebe. Bifikire ka dê çend nexweştir ba eger ew gotin rast ban. Yê jiyanek xweş hêvî kiribe, piştî bidestxistina armanca xwe poşman bûye. Di aşop û xeyalên min de bêhejmar refên çîrokan difirrin. Û dema pênûsê digirim destê xwe, hemû li asoyê wenda dibin. Agirê te dê min bike xwelî. Çi li vî dilî bikim ku li te bûye bela? Rastî jî kêm caran baş e. Kerem bike bibijêre: berjewendiyên xwe yan yên Serok. Nezanî hêz e, zanîn bêhêvîbûn e. Hinek di şer de mirin. Yên mayî jî xwe li ser serê me mezin dikin. Camêrekî kerem kiriye: "Çawan şoreş ti tiştî naguherîne? Navên serokan diguherîne." Heqdar e ku baweriya wê bi min nemaye ji ber ku min herdem ew ji xwe giringtir dîtiye. Demokrasî: Hêza gel. (Na na, ez tirrane û tinaziyan dikim.) Ti tiştekî mîna "yeketiya kurdan" kurd bêmejî nehiştine. *De vêca were bizane ka rastî çi ye! Ti çare nîne - ji xweperestiya xwe serbilind be. Xweperestiya wî gelek kes parastine. Jiyan ziyan e. Qet bawer neke. Ji van gotinan jî. Bextewer im ku dema min têra hem nivîsînê û hem jî xwesansûriyê nekiriye. Ya herî giring her negotî dimîne. Çavkanî http://www.mehname.cjb.net